Nanofluid jest nowatorskim płynem przewodzącym ciepło, przygotowanym
przez dyspersję cząsteczek stałych wielkości nanometrycznej
w tradycyjnym płynie przewodzącym ciepło, takim
jak woda lub glikol etylenowy, w celu zwiększenia przewodności
cieplnej [1]. Na przykład, gdy rozproszy się 0,3% nanocząsteczek
miedzi w glikolu etylenowym, można zaobserwować około 40%
przyrost przewodzenia cieplnego [2]. Tlenki metalu, takie jak tlenek
aluminium czy tlenek tytanu, mogą również być użyte do tego
celu, nawet pomimo tego, że wzrost wielkości przewodnictwa ciepła
nie jest tak duży, jak w przypadku cząsteczek CuO [3, 4, 7, 8].
Skuteczność przewodnictwa ciepła zależy od liczby rozproszonych
cząsteczek, rodzaju materiału, kształtu cząsteczek. Przed zastosowaniem
nanofluidu spodziewano się, że przekaz ciepła może być
wzmocniony przez rozpraszanie mikronowych cząsteczek. Jednak
płyn z mikronowymi cząsteczkami powodował problemy wynikające
z osiadania i zatykania [5].
Stwierdzono, że płyn z mikronowymi cząstkami nie był wystarczająco
skuteczny. Od momentu wprowadzenia koncepcji nanofluidu
przez autorów pracy [2], podjęto wiele prób zrozumienia mechanizmu
poprawy przewodzenia ciepła wraz z eksperymentalnymi
pomiarami przewodności termicznej nanofluidów i metodami ich
wykorzystania. Jednakże nie było żadnego ustalonego mechanizmu
dla zwiększenia przewodnictwa ciepła. Powód tego może wynikać
z trudności spowodowanych przez to, że przewodzenie ciepła pomiędzy
cieczą bazową a cząsteczkami występuje, gdy cząstki znajdują
się w chaotycznym ruchu Browna. Ponadto w zależności od
warunków przepływu i charakteru chemicznego cząsteczek, stan
rozproszenia może być różny. A
[...]
