Czynnikiem ograniczającym zastosowanie tytanu na implanty jest niewystarczająca odporność na zużycie przez tarcie. Ubytek masy oraz zmiany protezy w wyniku niedostatecznej odporności na tarcie może doprowadzić do skrócenia czasu eksploatacji implantu, a gromadzenie się produktów zużycia może przyczyniać się do powstawania odczynów alergicznych oraz stanów zapalnych w organizmie [1, 2]. Celowa jest zatem modyfikacja powierzchni materiałów stosowanych na implanty, poprawiająca ich właściwości tribologiczne. Wiele prac naukowych wskazuje na znaczny wzrost stosowania różnych obróbek powierzchniowych czy wytwarzania stopów nowej generacji na bazie tytanu o lepszych właściwościach, wpływających między innymi na poprawę biozgodności [3, 4]. Utlenianie termiczne tytanu jest jedną z prostszych metod powalającą na poprawę właściwości tytanu przez wytworzenie warstw tlenkowych [5, 6]. Liczne badania udowodniły, że utlenianie termiczne poprawia twardość i odporność na zużycie tytanu, jak również odporność na korozję [7÷9]. Z drugiej strony, według prac Wanga, Fenga i wsp. [10, 11] utlenianie termiczne wpływa na poprawę aktywności biologicznej w warunkach in vitro. W swoich pracach wykazali oni, że w wyniku obróbki termicznej w wysokiej temperaturze zwiększa się procentowy udział grup hydroksylowych (OH) na powierzchni tytanu, co w konsekwencji wpływa korzystnie na proces tworzenia struktur apatytowych zbliżonych do naturalnych kości, po zanurzeniu w symulowanym płynie ustrojowym (SBF) [10, 11]. W artykule przedstawiono wynik badań utleniania dyfuzyjnego tytanu Grade 2 w złożu fluidalnym. Określono wpływ parametrów procesu utleniania (temperatura, czas) na wzrost twardości powierzchniowej (mikrotwardość), ubytek masy próbek w próbie ścieralności oraz wyznaczono współczynniki tarcia pary trącej stal-tytan. METODYKA BADAŃ W badaniach wykorzystano tytan technicznie czysty Ti 99,2 (GRADE 2, wg ASTM 8348, w postaci prętów o średnicy Ø [...]