W referacie przedstawiono opis bezprzewodowego łącza LED, pozwalającego ma transmisję pakietów sieci Ethernet. Zaproponowano i wykonano układy nadajników i odbiorników pozwalające na przesyłanie sygnałów w standardzie 10BASE-T i 100Base-T poprzez łącze bezprzewodowe optyczne. Opublikowano wyniki pomiarów. 1. WSTĘP Bezprzewodowa transmisja danych oparta na modulacji światła widzialnego (Visible Light Communications - VLC) jest szybko rozwijającą się alternatywą dla radiowej transmisji bezprzewodowej (Wi-Fi), szczególnie wewnątrz pomieszczeń [1], [2]. Szczególną zaletą jest łatwość kontrolowania zasięgu emisji, potencjalnie znacznie większa przepływność oraz zwolnienie zasobów radiowych (pasma). Najbardziej atrakcyjnym rozwiązaniem jest wykorzystanie światła białych diod LED, używanych coraz powszechniej do celów oświetlenia jako nośnika dla bezprzewodowej transmisji danych. W białych diodach LED strumień światła niebieskiego pobudza warstwę luminoforu do świecenia światłem o widmie zbliżonym do światła białego. Niestety proces konwersji cechuje duża bezwładność, prowadząca do zniekształcenia modulacji w świetle białym. Z tego względu do wykorzystania w odbiorniku nadaje się tylko resztkowy komponent niebieski (rys. 1), zaś składnik biały musi być usunięty przez odpowiedni filtr optyczny [1], [2]. W niniejszym referacie przedstawiono opis i uzyskane praktyczne rezultaty implementacji dupleksowego łącza optycznego, wykorzystującego w transmisji sygnały standardu Ethernet 10Base-T i 100Base-T, które są zwykle używane w połączeniach kablowych. Celem projektu było opracowanie układu pozwalającego na transmisje poprzez łącze optyczne sygnału Ethernet bez ingerencji w ten sygnał 2. KONCEPCJA ROZWIĄZANIA 2.1. Ogólne założenia Założono wykorzystanie symetrycznego łącza optycznego opartego o światło widzialne, przy czym dla osiągnięcia separacji pomiędzy kierunkami transmisji (down-link i up-link) zostały zastosowane różne dług[...]

  W pracy przedstawiono wyniki badań dotyczących wykorzystania steganografii w warstwie fizycznej sieci optycznych. Celem eksperymentu było wprowadzenie do medium transmisyjnego ukrytych danych w taki sposób, aby pozostały one niewidoczne w torze światłowodowym, przy jednoczesnej możliwości ich wykrycia na wyjściu układu. Do ukrycia informacji wykorzystano sekwencje sygnału jawnego oraz szumy występujące w sieciach optycznych. Uwzględniono różne przepustowości sygnału ukrytego, stosunek mocy optycznej propagujących sygnałów oraz różne postacie szumu. 1. WSTĘP W dzisiejszych czasach wszystkie sieci są narażone na różnorodne ataki. Sieci optyczne nie są wyjątkiem. Zwykle stosuje się metody kryptograficzne w celu zabezpieczenia poufnych danych. Nie dają one jednak gwarancji stuprocentowej ochrony. Mając na uwadze ciągły rozwój zdolności obliczeniowej komputerów oczywistym jest, że to tylko kwestia czasu, kiedy dojdzie do złamania dotychczasowych metod szyfrowania. Alternatywą, polegająca na dodatkowej ochronie transitowanych danych, wydaje się być steganografia. W niniejszej pracy skupiono się na wykorzystaniu metod steganograficznych w sieciach optycznych. Należy nadmienić, że literatura dotycząca tematyki steganografii optycznej jest nad wyraz uboga. Pierwszą wzmianką o możliwościach użycia steganografii w sieciach optycznych jest praca [1]. W ostatnich latach skupiono się na sposobach ukrycia tajnych danych w warstwie fizycznej sieci optycznych. Wszystkie koncepcje opierają się na wykorzystaniu szumu będącego nieodzownym elementem każdej transmisji światłowodowej, wydaje się to być najlepszym sposobem, aby ukryć transmisję [2]. W dokumentach [3], [4] przedstawiono metodę, dzięki której udało się w satysfakcjonujący sposób ukryć poufne informacje. W owej koncepcji zaproponowano, aby ukryty sygnał rozciągnąć w dziedzinie czasu. W ten sposób zredukowano stosunek mocy optycznej sygnału ukrytego do sygnału publicznego. Dodatk[...]

  W ostatnich latach obserwuje się znaczny wzrost wykorzystania diod elektroluminescencyjnych LED (Light Emitting Diode) do oświetlenia: mieszkań, biur, placówek medycznych i oświatowych. Oświetlenie to jest bardziej wydajne energetycznie niż żarówki czy świetlówki, charakteryzuje się większą żywotnością, nie przyczynia się do wytwarzania substancji szkodliwych dla środowiska i wspierane jest przez urzędy regulacyjne (np. Unii Europejskiej). Oprócz wspomnianych zalet, diody LED mogą być stosunkowo szybko modulowane, a zatem oprócz funkcji oświetleniowej mogą być wykorzystane jako nadajniki bezprzewodowego sygnału szerokopasmowego (VLC - Visible Light Communications). Pojedyncza dioda oświetleniowa pokrywa jednak niewielki obszar pomieszczenia. Jest to zarazem wada i zaleta: zbiega się to z obserwowanym kurczeniem się powierzchni komórek w systemach radiowych (postulowane są piko- czy femtokomórki), przez co udaje się zwiększyć przepływność oferowaną użytkownikom. Kolejnym stopniem tego procesu mogłyby się stać attokomórki wykorzystujące światło białe, co postuluje jedna z ostatnich prac na temat technik, które zostaną zastosowane w systemie telefonii komórkowej 5. generacji (5G) [1]. Najpopularniejszym i zarazem najtańszym rodzajem diody oświetleniowej jest niebieska dioda LED pokryta warstwą fosforu, której zadaniem jest konwersja części niebieskich fotonów emitowanych przez półprzewodnik na fale dłuższe (kolor żółty). W efekcie suma obu komponentów (niebieskiego i żółtego) daje światło postrzegane jako białe. Niestety, światło żółte, pochodzące z fluorescencji, w warstwie fosforu ma kilkakrotnie większą stałą czasową, przez co nie może być modulowane tak szybko, jak sam półprzewodnik. Dlatego w odbiorniku takiego systemu powinien być umieszczony filtr niebieski, którego zadaniem jest usunięcie światła wygenerowanego w warstwie fosforu i pozostawienie jedynie szybkozmiennego komponentu światła niebieskiego. Pomimo tego, pozio[...]