Dostępność tanich oświetlaczy terapeutycznych jest jednym z kluczowych czynników, które ograniczają stosowanie kliniczne terapii fotodynamicznej (PDT). W artykule przedstawiono nowoczesne źródła światła, które przyczyniają się do powszechnego stosowania terapii w leczeniu. Porównano parametry techniczne różnych naświetlaczy PDT. Na końcu przedstawione zostały własne źródła światła, które testowano i zastosowano w klinikach. Słowa kluczowe: PDT, terapia fotodynamiczna, sLED, laser.Metoda fotodiagnostyki (PDD) i terapii fotodynamicznej (PDT), po 30 latach badań klinicznych, obecnie stała się istotnym uzupełnieniem klasycznych metod leczenia nowotworów - radio i chemioterapii jak również jest alternatywą dla wielu resekcji chirurgicznych [1-3]. Zastosowania PDT obejmują m.in. dermatologię, ginekologię, urologię, stomatologię. Metoda znajduje ponadto coraz większe zastosowanie przy leczeniu zakażeń bakteryjnych, grzybiczych, pasożytniczych i wirusowych. PDT polega na selektywnym fotoutlenianiu tkanek biologicznych przy jednoczesnym udziale wprowadzonego do organizmu fotouczulacza (PS), absorbowanego przez niego światła i tlenu. W pierwszym etapie podaje się dożylnie lub śródtkankowo barwnik lub jego prekursor, który selektywnie gromadzi się w tkance zmienionej chorobowo. Wzbudzamy światłem barwnik reaguje następnie z tlenem rozpuszczonym w środowisku tkankowym, wytwarzając tlen singletowy lub wolne rodniki, które niszczą komórki w procesie utleniania. Naświetlenie terapeutyczne następuje po upływie 12-72 godzin po iniekcji, co spowodowane jest potrzebą selektywnej akumulacji w tkankach. Obok bezpośredniego działania cytotoksycznego doprowadzającego do nekrozy tkanek, istnieją dodatkowe mechanizmy destrukcji - okluzja naczyń krwionośnych i limfatycznych oraz wpływ PDT na układ immunologiczny, objawiający się uwalnianiem cytokin. PS używane w metodzie PDD/ PDT wykazują zdolność gromadzenia się w tkankach zmienionych chorobowo w cza[...]

  Metoda fotodynamiczna (PDT) polega na selektywnym fotoutlenianiu tkanek biologicznych przy jednoczesnym udziale wprowadzonego do organizmu fotouczulacza (PS), absorbowanego przez niego światła i tlenu. Podstawy metody, preparaty farmaceutyczne i aktualnie stosowaną aparaturę diagnostyczno- terapeutyczną w warunkach klinicznych opisano w poprzednich artykułach źródła światła [1-5]. Zastosowania PDT obejmują m.in. dermatologię, ginekologię, urologię, stomatologię. Metoda znajduje ponadto coraz większe zastosowanie przy leczeniu zakażeń bakteryjnych, grzybiczych, pasożytniczych i wirusowych. W Polsce metoda staje się coraz bardziej popularna i dostępna, obecnie jest rejestrowany pierwszy preparat dla metody PDT do zastosowania dermatologicznego, dopuszczenie jest podstawą do szerokiego stosowania, również w gabinetach prywatnych. Odpowiednie źródła światła są jednym z podstawowych czynników warunkujących rozwój metody PDT. Dla większości klinicznych zastosowań PDT z aktualnymi uczulaczami, wymagane dawki światła i natężenia napromienienia akceptowalne dla pacjenta wynoszą 50÷200 J/cm2, a gęstości napromienienia 50÷150 mW/cm2 dla długości fal 630, 650 i 670 nm. W warunkach klinicznych limitowany jest także czas naświetlania do 15-20 minut, źródło światła powinno więc mieć moc co najmniej 1 W. Dla małych powierzchni do 2 cm2, wystarczają źródła o mocy 200-500 mW. Do naświetlania wewnętrznych organów stosuje się światło czerwone, którego źródłem były lasery barwnikowe pompowane argonowymi, helowo-neonowe, na parach złota i półprzewodnikowe, obecnie lasery diodowe praktycznie wyparły inne źródła laserowe. Do zabiegów powierzchniowych jako źródła światła wykorzystywano pierwotnie lampy fluorescencyjne, halogenowe, metalo-halogenowe lub ksenonowe. Zainteresowanie źródłami LED do metody PDT rozpoczęło się 15 lat temu i trwa do dnia dzisiejszego [1-8]. Pierwotnie możliwości technologiczne pozwalały osiągać moce pojedynczych diod na p[...]

  Podstawy metod PDD/PDT Fotodynamiczna metoda leczenia (Photodynamic Therapy - PDT) polega na selektywnym fotoutlenianiu tkanek biologicznych przy jednoczesnym udziale wprowadzonego do organizmu fotouczulacza (fotosensybilizatora), absorbowanego przez niego światła i tlenu. W pierwszym etapie podaje się dożylnie lub śródtkankowo barwnik lub jego prekursor, który se[...]

  Przedmiotem artykułu są rozwiązania ochronne systemów wentylacyjnych schronów. Systemy wentylacyjne należą do grupy podstawowych instalacji zapewniających bezpieczne funkcjonowanie schronów. W związku z tym podlegają one szczególnej ochronie przed czynnikami rażącymi, które stanowią zagrożenie dla całego schronu. W tradycyjnych systemach ochronnych praktycznie nie diagnozowano stanu zagrożenia środowiska zewnętrznego. Ochronę realizowano za pomocą zaworów przeciwwybuchowych typu mechanicznego. Natomiast nowoczesne systemy ochronne mogą zawierać elementy realizujące proces diagnostyki stanu otaczającego środowiska jak i środowiska wewnętrznego, a także stanu kompleksowo rozumianej techniki schronowej za pomocą układu elektronicznego. Odpowiednie rozwiązania należą do grupy zaworów typu automatycznego. W artykule zostanie przedstawione własne rozwiązanie zaworu automatycznego nowej generacji. W zaworze tym szeroko rozumianą diagnostykę realizuje układ zawierający zestaw detektorów określonych czynników rażących z układem analizy informacji, typowania decyzji i sterowania. Komplet rozwiązania omawianego zaworu dopełnia wielofunkcyjny, mechaniczny układ wykonawczy z osłoną antytermiczną. W wyniku analizy fizyki zjawisk stanowiących zbiór głównych czynników rażących, generowanych wybuchem nuklearnym wytypowano zestaw sensorów. Uwzględniono następujące zjawiska: promieniowanie kuli ognistej, impuls elektromagnetyczny i powietrzną falę podmuchu. Charakterystyka schronowego układu wentylacyjnego Do głównych elementów składowych schronów należy system wentylacji. System ten ewoluował stosownie do określonych faz rozwoju środków rażenia. Dostarczanie czystego powietrza i odprowadzanie zużytego musi odbywać się w sposób ciągły, co z kolei zapewnia się przez zachowanie odpowiedniej struktury i odporności systemu na założone czynniki rażące. W związku z tym stosowano różne koncepcje strukturalne polegające głównie na rozróżnianiu wenty[...]

Zadaniem lidara rozproszeniowego jest analiza sygnałów rozproszonych od obiektów znajdujących się na drodze promieniowania wiązki laserowej emitowanej przez układ nadawczy. Celem realizowanych prac naukowo-badawczych nad opracowaniem systemu zdalnego wykrywania aerozoli jest detekcja przez układ odbiorczy lidara sygnałów rozproszonych od sztucznych chmur aerozolowych, pozwalających na podsta[...]

  Artykuł przedstawia istotne kwestie związane z opracowaniem sytemu laserowej transmisji danych. Omawia zasadę transmisji danych zarówno w kierunku od nadajnika laserowego, gdzie zastosowano modulację położenia impulsu, jak i w kierunku do nadajnika, gdzie następuje modulacja promieniowania odbitego. Wyniki przedstawionych w artykule badań terenowych potwierdzają możliwość zastosowania opracowanej metody, w obszarze cywilnym, do monitoringu i telemetrii urządzeń nieposiadających źródeł promieniowania. W zastosowaniach militarnych system może służyć do identyfikacji obiektów własnych na polu walki z wykorzystaniem impulsowego dalmierza laserowego w [...]