Pojęcia sód i sól, sól kuchenna, chlorek sodu w literaturze specjalistycznej, na etykietach produktów spożywczych oraz w mowie potocznej są stosowane zamiennie. Należy jednak mieć na uwadze, że pod względem chemicznym sól zawiera tylko 40% wagowych sodu, a więc 1 g soli zawiera tylko 0,4 g sodu [14]. Pierwiastek ten jest składnikiem pożywienia koniecznym do prawidłowego funkcjonowania organizmu człowieka. Ma wpływ na utrzymanie właściwego ciśnienia krwi, równowagi osmotycznej w płynach ustrojowych, uczestniczy w transporcie aminokwasów, cukrów i niektórych witamin, pomaga utrzymać równowagę kwasowo-zasadową [8]. Dzienne zalecane spożycie sodu określono na 1,5 g (3,8 g w przeliczeniu na chlorek sodu), ale za maksymalny poziom, który nie powoduje wystąpienia niepożądanych efektów, przyjęto 2,5 g sodu [16]. Organizm sam reguluje stężenie sodu, gromadząc go lub wydalając. Sód powinien być dostarczany systematycznie, lecz w niewielkich ilościach, ponieważ jego nadmiar zagraża zdrowiu. Szacuje się, że fizjologiczne zapotrzebowanie na ten pierwiastek wynosi średnio 115-700 mg dziennie, co odpowiada spożyciu ok. 0,5-1,75 g chlorku sodu/dobę [4, 12]. Zapotrzebowanie organizmu na sód jest różne w zależności od wieku, aktywności fizycznej, temperatury otoczenia, warunków środowiskowych, w których człowiek funkcjonuje. Ilość chlorku sodu, którą należy spożywać, powinna uzupełniać straty sodu powstałe podczas wzmożonej pracy umysłowej i aktywnego trybu życia. W takich przypadkach zapotrzebowanie na chlorek sodu wynosi ok. 1,5 g dziennie. U sportowców prowadzących forsowny trening dopuszcza się okresowe spożycie sodu na poziomie 4,6-6,1 g, co stanowi ok. 12-16 g chlorku sodu [8, 11]. Źródłem sodu w diecie jest głównie chlorek sodu (sól kuchenna). Jej zawartość w codziennej diecie społeczeństw zachodnich jest znacząco wyższa niż rekomendowane zalecenia żywieniowe. Według Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (European Food S[...]

  Kombucha, zwana po polsku kombuczą, powstaje w procesie fermentacji słodzonego naparu herbaty przez symbiotyczną kulturę bakterii i drożdży, tworzącym na powierzchni płynu charakterystyczną "galaretowatą" strukturę. Badania nad właściwościami prozdrowotnymi kombuczy prowadzone były już na początku XX w., początkowo w Rosji, później w wielu krajach na całym świecie. Uważa się, że napój ten ma właściwości detoksykacyjne, immunomodulacyjne, antybiotyczne, a nawet antynowotworowe. Kombucza zaliczana jest do tzw. adaptogenów, więc jej wpływ na nasze zdrowie ma polegać na normalizacji i usprawnianiu funkcji organizmu.Pochodzenie Pierwsza wzmianka o fermentowanych naparach herbacianych pojawiła się w 220 r. p.n.e. w starożytnych Chinach za czasów panowania dynastii Tsing. Była tam uważana za źródło właściwości magicznych, a jej regularne spożywanie było najlepszym sposobem na osiągnięcie nieśmiertelności. Nazwa "kombucha" prawdopodobnie powstała z połączenia dwóch słów - "Kombu", oznaczającego imię koreańskiego lekarza, z którym napój ten przybył do Japonii, oraz "Cha", będącego kantońskim słowem określającym herbatę. Należy jednak wspomnieć, że tak samo nazywa się w Japonii napój produkowany na bazie wodorostów. Przez wieki zwyczaj spożywania kombuczy rozprzestrzenił się poprzez Chiny, Koreę, Japonię i Indie do Rosji i Europy Wschodniej. Podczas II wojny światowej brak podstawowych składników do przyrządzania napoju, czyli herbaty i sacharozy, spowodował zanik kultury mikroorganizmów prowadzących fermentację kombuczy w Europie. Później kombucza dotarła do Europy Zachodniej oraz stała się popularna w wielu krajach na całym świecie. W zależności od rejonu występowania kombucza znana jest obecnie pod różnymi nazwami: kwas herbaciany, grzybek japoński, grzybek herbaciany, mandżurska herbata, mongolskie wino, kochakinoko, Combuchu, Mo-Gu, Pichia fermentas, Champignon de loungue vie, Kargasok tea, Tschambucco i wielu innym[...]