Za pomocą spektroskopii w podczerwieni z transformacją Fouriera (FTIR) przeprowadzono analizę widm obrazujących wewnątrzcząsteczkowe interakcje składników chemicznych eksperymentalnych powłok. Wykazano mieszalność poszczególnych polimerów zastosowanych do wytwarzania biokompozytów. Analiza struktury w elektronowym spektroskopie skaningowym (SEM) potwierdziła kompatybilność składników polimerowych, co zaobserwowano w postaci zmienności i ujednolicenia struktury biokompozytowych filmów. Aq. soln. of hydroxypropylmethylcellulose was mixed with solns. of lysozyme and chitosan in dild. lactic acid to prep. biocomposite films studied for chem. compn. and microstructure. Good miscibility of components was obsd. Mieszalność polimerów odgrywa bardzo ważną rolę zarówno na etapie badań, jak i podczas procesu produkcji wieloskładnikowych kompozytów. Właściwości takich mieszanin zależą od tworzenia homogennego układu na poziomie cząsteczkowym. Bardzo często mieszaniny polimerów tylko pozornie wyglądają na homogenne lub mieszające się, więc wrażenia wizualne nie są wystarczające do jednoznacznej oceny zjawiska mieszalności. Homogenne mieszaniny występują niezmiernie rzadko, ponieważ energia swobodna Gibbsa mieszania polimerów jest dodatnia ze względu na niewielkie zmiany w entropii, wynikające z dużej masy cząsteczkowej polimerów, a więc entalpia końcowa jest dodatnia. Roztwór jest stabilny (jednofazowy), jeżeli jego entalpia swobodna mieszania ma wartość ujemną. Zjawisko asocjacyjne separacji faz występuje wówczas, gdy oba polimery mają przeciwny ładunek i tworzą rozpuszczalny kompleks. Natomiast segregacja fazy separacyjnej dotyczy niezgodności termodynamicznej i ma miejsce wtedy, gdy polimery mają ten sam ładunek1) (rys. 1). Mieszalność układów wieloskładnikowych w dużym stopniu polepszają oddziaływania typu dipol przypadkowy, dipol indukowany, dipol-dipol, wiązanie wodorowe, kwasowo-zasadowe interakcje oraz oddziaływania związan[...]

  The title chem. solns. were used for dissolving Ca oxalatecontg. urinary stones at 38.5°C for 48 h. The K citrate and (CH2N(CH2COOH)2)2-contg. soln. was the most efficient. Przedstawiono trzy mieszaniny związków posiadających potencjał do rozpuszczania szczawianów wapnia. Następnie kamienie moczowe poddano działaniu badanych związków (C6H5K3O7·H2O, NaHCO3, C10H16N2O8). W uzyskanych roztworach badano zmianę stężenia wapnia w określonych interwałach czasowych (t = 0, 24 i 48 h) techniką spektroskopii adsorpcji atomowej. Obliczono ubytek masy kamieni i szybkość ich roztwarzania w badanych roztworach. Dokonano analizy zmian morfologicznych poszczególnych kamieni z wykorzystaniem skaningowego mikroskopu elektronowego. Wykazano istotny ubytek masy kamieni moczowych przy równoczesnym wzroście zawartości wapnia w roztworach. Ponadto stwierdzono wyraźne zmiany w ultrastrukturze badanych złogów. Kamica moczowa jest często spotykanym schorzeniem ludzi i zwierząt1, 2). [...]

  Na alginate was crosslinked in aq. soln. (concn. 0.5-;2%) at 4°C or 21°C with CaCl2 (concn. 0.1 or 0.5 M) to alginate hydrogels with good mech. properties and compact structure. Reaction dynamics, swelling degree, ultrastructure and mech. strength of the hydrogels were detd. Hardness, guminess and masticability of the hydrogels increased with the increasing Na alginate concn. and crosslinking temp. Celem badań było otrzymanie hydrożeli na bazie alginianu sodu, o dobrych właściwościach mechanicznych oraz zwartej strukturze, możliwych do wykorzystania w inżynierii tkankowej lub w produkcji nowej generacji opatrunków. [...]

  Przedstawiono wyniki modelowych badań dotyczących wpływu ekstraktów roślinnych z owoców dzikiej róży (Rosa canina L.) i płatków hibiskusa (Hibiscus rosa-sinensis) na rozpuszczalność szczawianu wapnia oraz pooperacyjnych kamieni nerkowych. Rozpuszczalność określano na podstawie pomiaru stężenia jonów Ca2+ przy zastosowaniu fotometrii płomieniowej. Zweryfikowano również zależność czasu ekstrakcji prowadzonej w odstępach 24 h, 72 h i 120 h na rozpuszczalność tych mineralnych substratów, co dodatkowo obrazowano techniką mikroskopową (SEM). Wykazano możliwość rozpuszczania zarówno modelowych, jak i pooperacyjnych kamieni nerkowych w ekstraktach doświadczalnych, czego dowodem było zmniejszenie rozmiarów, kształtu i faktury powierzchni ocenianych kryształów. Stwierdzono, że efekt ten wzrastał wraz ze wzrostem czasu ekspozycji kamieni na działanie doświadczalnych eluentów i był większy dla ekstraktów z hibiskusa. Ewa Brychcya,*, Andrzej Jarmoluka, Krzysztof Kalińskia, Krzysztof Marycza, Przemysław Skibińskic, Anna Zimocha, Roman Gancarzb aUniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu; bPolitechnika Wrocławska; cAkademia Medyczna im. Piastów Śląskich, Wrocław Wpływ ekstraktów roślinnych z dzikiej róży i hibiskusa na rozpuszczalność pooperacyjnych kamieni nerkowych The effect of plant extract from dog rose and hibiscus on solubility of post-operative kidney stones Dr. hab. inż. Andrzej JARMOLUK w roku 1982 ukończył studia na Wydziale Technologii Żywności Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Jest zatrudniony na stanowisku prof. nadzw. Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, w Katedrze Technologii Surowców Zwierzęcych i Zarządzania Jakością. Specjalność - technologia mięsa. Katedra Technologii Surowców Zwierzęcych i Zarządzania Jakością, Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu, ul. Chełmońskiego 37/41, 51-630 Wrocław, tel.: (71) 320-77-19, fax. (71) 320-77-81, e-mail: ewa. brychcy@up.wroc.pl Mgr inż. Ewa BRYCHCY w roku 2011 ukończyła j[...]

  Oceniono wpływ oddziaływania zimnej plazmy na strukturę morfologiczą jadalnych powłok ochronnych sporządzanych na bazie biokompozytów poli-D-glukozaminy z dodatkiem muramidazy przy zastosowaniu analizy obrazów elektronowej mikroskopii skaningowej (SEM). Stwierdzono, że wpływ działania plazmy na zmienność mikrostruktury badanego materiału zależy od rodzaju i stężenia zastosowanych komponentów. Wykazano również aktywność przeciwdrobnoustrojową powłok ochronnych wobec Pseudomonas fluorescens. Poly-D-glucosamine was blended with muramidase pesticide in 1% aq. soln. of lacetic acid, formed as films, dried and He plasma-treated under vacuum (0.01 MPa). The films were studied for microstructure by scanning microscopy and for antibacterial activity (Pseudomonas fluorescens). The activity increased with increasing contents of the components and also after the plasma treatment. Opakowania są nieodłącznym elementem wielu przetworów żywnościowych a zarazem jednym z istotnych czynników kształtujących atrakcyjność produktów. Obecnie konsumenci stawiają opakowaniom dodatkowe wymagania użytkowe i ekologiczne, dlatego coraz większe zastosowanie znajdują innowacyjne opakowania aktywne wytwarzane na bazie polimerów biodegradowalnych1, 2). Plazma niskotemperaturowa potocznie zwana zimną plazmą to materia przypominająca częściowo zjonizowany gaz, zawierający m.in. elektrony, dodatnie i ujemne jony, rodniki, atomy i fotony. Temperatura elektronów (104-105 K) jest znacznie wyższa niż pozostałych cząstek, dlatego plazma pozostaje w stanie nierównowagi termicznej. Jej szczególną właściwością jest zdolność do przewodzenia prądu elektrycznego, przy czym należy zaznaczyć, że jony dodatnie i elektrony występują w takich proporcjach, że w skali makroskopowej jest elektrycznie obojętna. Podczas syntezy termojądrowej powstaje plazma wysokotemperaturowa, w której zachodzi wzmożona jonizacja jednokrotna oraz wielokrotna. Możliwa jest również inna klasyfik[...]

  Do 2-proc. roztworów chitozanu w 2% wodnym roztworze kwasu octowego dodawano 5, 10 lub 15% glicerolu, następnie 0,5 lub 10% 3-aminopropylotrietoksysilanu, po czym roztwory rozcieńczano wodą tak aby uzyskać końcowe stężenie kwasu octowego i chitozanu 1%. Z tak przygotowanych hydrozoli sporządzano powłoki ochronne, które oceniano, dokonując pomiarów wytrzymałości na rozciąganie, wytrzymałości na zerwanie, maksymalnej siły przebicia oraz przepuszczalności pary wodnej. Zobrazowano również morfologię zrywanych filmów za pomocą mikroskopii skaningowej. Stwierdzono, że udział substancji sieciującej w składzie powłok statystycznie istotnie i korzystnie wpływał na wszystkie analizowane parametry. Z kolei wzrastające stężenie glicerolu w próbkach zmniejszało ich wytrzymałość mechaniczną i zwiększało przepuszczalność pary wodnej. Aq. soln. of chitozan (1%) was modified by addn. of (EtO)3Si(CH2)3NH2 (up to 10%) and glycerol (5-25%) and used for prodn. of thin films by pouring onto teflon substrate and evapn. The films were tested for mech. properties and water vapor permeability. The addn. of glycerol Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu Anna Zimoch*, Andrzej Jarmoluk, Jagoda Ambrozik-Haba, Krzysztof Marycz, Karolina Semeriak, Ewa Brychcy, Natalia Ulbin-Figlewicz Wpływ 3-aminopropylotrietoksysilanu na zmienność wybranych właściwości fizycznych chitozanowych powłok ochronnych Effect of 3-aminopropyltriethoxysilane on a variability of selected physical properties of chitosan protective coatings Dr. hab. inż. Andrzej JARMOLUK w roku 1982 ukończył studia na Wydziale Technologii Żywności Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Jest zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, w Katedrze Technologii Surowców Zwierzęcych i Zarządzania Jakością. Specjalność - technologia mięsa. resulted in increasing the permeability and decreasing the tensile strength of the films. W ostatnich latach obserw[...]

  SiO2 and TiO2 surface layers were deposited on metallic and glass substrates by sol–gel method (dip-coating) by using (EtO)4Si and (BuO)4Ti precursors. The coating resulted in an improvement of adhesion of adipose-derived mesenchymol stem cells to the substrate surface.Przedstawiono wyniki oceny biokompatybilności powłok krzemionkowych i tytanianowych syntetyzowanych metodą zol-żel oraz nanoszonych techniką zanurzeniową (dipcoating), na wybrane podłoża. Modyfikacja obejmowała podłoża wykonane ze stali chirurgicznej 316L oraz ze szkła, które uznano za materiał referencyjny. Testy biologiczne prowadzono z wykorzystaniem mezenchymalnych komórek macierzystych izolowanych z tkanki tłuszczowej. Przeprowadzone analizy wykazały, że modyfikacja podłoża metalicznego powłoką tytanianową znacząco poprawiła adhezję komórek. Wytworzone materiały nie wykazywały toksycznego wpływu na komórki, o czym świadczyło utrzymanie prawidłowej morfologii oraz architektury wzrostu hodowli na powierzchni testowanych podłoży. Uzyskane wyniki stanowią punkt wyjścia do dalszych modyfikacji metalicznych materiałów medycznych, których celem będzie zwiększenie stopnia ich biozgodności. Nowoczesne materiały implantacyjne znajdują coraz szersze zastosowanie w medycynie regeneracyjnej, a zwłaszcza w zakresie ortopedii oraz stomatologii1, 2). Dynamiczny rozwój implantologii pociąga za sobą rozwój inżynierii materiałowej. Implanty wykorzystywane w ortopedii i stomatologii produkowane są najczęściej na bazie stali austenitycznej 316L, określanej również jako stal chirurgiczna3, 4). Stosuje się ją powszechnie w formie śrub lub płyt ortopedycznych. Głównymi zaletami implantów wykonywanych na bazie stali 316L jest ich mechaniczna wytrzymałość, akceptowalna biokompatybilność, a także atrakcyjność ekonomiczna. Pomimo wielu pozytywnych cech stali 316L, nie sposób zwrócić uwagę na istotną [...]

  Hybrid SiO2/TiO2 coatings were deposited on steel surface by sol-gel method using i-Bu(EtO)3Si, Pr(EtO)3Si, (BuO)4Ti and (i-PrO)4Ti precursors, stabilized at 250°C for 12 h and tested for biocompatibility with mesenchymal stem cells for 168 h. The coatings showed a balonced effect on the cell adhesion and proliferation. Odpowiednio modyfikowane nieorganiczne materiały hybrydowe, takie jak np. krzemionkowo- tytanianowe (SiO2/TiO2), mogą wykazywać właściwości odpowiadające wymaganiom stawianym biomateriałom. Przedstawiono wytwarzanie powłok SiO2/TiO2 metodą zol-żel na podłożach ze stali 316L oraz ich odpowiedź biologiczną w zależności od użytych reagentów. Przeprowadzone obserwacje mikroskopowe (SEM), analizy składu (EDX) oraz hodowle komórkowe wskazują, że powłoki otrzymane z mieszaniny tetra-n-butoksytytanu i izobutylo- tri-metoksysilanu utrzymywały tempo proliferacji komorek na bardziej zrownowa.onym poziomie ni. pow.oki hybrydowe otrzymane na bazie tetraizopropoksytytanu i propylotri- etoksysilanu. Otrzymane wyniki .wiadcz. o wp.ywie podstawnikow alkilowych lub alkoksylowych obecnych w .a.cuchach bocznych prekursorow na odpowied. komorkow.. W ostatnich latach obserwuje si. rosn.ce zapotrzebowanie na materia.y dla medycyny regeneracyjnej, charakteryzuj.ce si. podwy.szon. trwa.o.ci. w .rodowisku biologicznym oraz w.a.ciwo.ciami aktywuj.cymi odpowied. komorkow.1.3). Materia.ami stosowanymi do wytwarzania implantow kostnych oprocz metali i ich stopow s. tworzywa ceramiczne oraz polimery4, 5). Pomimo wielu zalet biomateria.y te posiadaj. wiele niekorzystnych cech. W przypadku materia.ow ceramicznych jest to m.in. krucho.. lub ma.a odporno.. na cykliczne obci..enia, co ogranicza ich zastosowanie jako implantow kostnych6.8). Materia.y metaliczne, m.in. stale austenityczne, ciesz. si. du.. po[...]

  SiO2, TiO2 and SiO2/TiO2 coating were produced by hydrolysis of (BuO)4Ti, (i-PrO)4Ti, i-Bu(EtO)3Si, (EtO)4Si and (MeO)4Si precursors and deposited on steel surface by dip-coating. The coatings showed structural homogeneity, high adhesion to the substrate and stimulating effect on the cells. The TiO2 coating was distinguished by the highest proliferation activity. Metodę zol-żel zastosowano do otrzymywania powłok krzemionkowych (SiO2), tytanianowych (TiO2) oraz hybrydowych (SiO2/TiO2) naniesionych metodą dip-coating na podłoża ze stali austenitycznej 316L w celu poprawy jej biozgodności. Ocenę morfologii powierzchni oraz składu pierwiastkowego otrzymanych materiałów wykonano za pomocą analizy SEM-EDX, zaś identyfikację ugrupowań chemicznych przeprowadzono z wykorzystaniem spektroskopii ramanowskiej. Ponadto określono wpływ jednoosiowego statycznego rozciągania na ciągłość powłok naniesionych na podłoża metaliczne. Biokompatybilność otrzymanych materiałów oceniono w badaniach in vitro z zastosowaniem mezenchymalnych komórek macierzystych izolowanych z tkanki tłuszczowej ADMSC (adipose-derived mesenchymal stem cells). Otrzymane wyniki wskazują, że tlenko-we powłoki tytaninanowe, krzemionkowe oraz hybrydowe naniesione na podłoże metaliczne z zastosowaniem metody zol-żel istotnie stymulują komórki macierzyste do proliferacji. Właściwości powierzchniowe, fizykochemiczne oraz biologiczne materiałów implantacyjnych, otrzymywanych metodą zol-żel, są przedmiotem badań wielu ośrodków naukowych na świecie1-5). Wciąż jednak poszukuje się, zależności pomiędzy prekursorami użytymi w syntezie, a właściwościami strukturalnymi, mechanicznymi oraz biologicznymi otrzymywanych biomateriałów. Nie można jednak pomijać wpływu katalizatorów, temperatury stabilizacji i innych parametrów wytwarzania materiałów, na ich końcowe właściwości6). Należy pamiętać, że atomy centralne prekursorów są bazą docelowych sieci tlenkowych. [...]

  Biocomposite films were produced from Na alginate and low-mol. chitosan in aq. soln. of glycerol and lactic acid by drying under controlled conditions and studied for H2O vapour permeability, tensile strength, elongation at break, puncture resistance and surface structure. Formation of Na alginate-chitosan complex was confirmed by ultrastructure changes and resulted in an increase in elasticity and tensile strength.Przedstawiono wyniki optymalizacji składu biokompozytów alginianowych i chitozanowych pod kątem poprawy barierowości wobec pary wodnej i właściwości mechanicznych wytwarzanych z nich filmów. Realizacja założeń badawczych polegała na optymalizacji udziału komponentów polimerowych w syntezie kompleksu polielektrolitowego alginian-chitozan. Z eksperymentalnie wytwarzanych hydrożeli sporządzano filmy, które strukturowano poprzez odwadnianie w kontrolowanych warunkach klimatycznych i oceniano pod względem wybranych właściwości funkcjonalnych oraz morfologii powierzchni wytworzonych struktur biokompozytowych. Formowanie kompleksu polielektrolitowego zostało potwierdzone wzrostem elastyczności, wytrzymałości na rozciąganie oraz zmianami w struk-turze powierzchniowej biokompozytu. Optymalizacja udziałów polisacharydów w składzie eksperymentalnych biokompozytów umożliwia sterowanie procesem transportu pary wodnej przez filmy z nich wytwarzane. Kompleksy polielektrolitowe powstają w roztworze wodnym w wyniku oddziaływań elektrostatycznych między dwoma przeciwnie naładowanymi polielektrolitami1, 2). Bezpośrednia interakcja między łańcuchami tych polimerów umożliwia powstawanie sieci polielektrolitowej bez wytwarzania struktur permanentnych i stosowania dodatkowych środków sieciujących. Formowanie i stabilność tych kompleksów zależy od wielu czynników, takich jak stopień jonizacji każdego z użytych polielektrolitów, gęstość ładunków w polielektrolicie, dystrybucja ł[...]