Effect of ethanol addition to motor gasoline on spark ignition engine life and deposit formation during its operation Wpływ dodatku etanolu do benzyn silnikowych na trwałość silnika o zapłonie iskrowym oraz na proces tworzenia osadów w trakcie jego pracy DOI:10.12916/przemchem.2014.1401
Com. motor gasoline was improved by addn. of EtOH (5%
by vol.) and used for fueling 4 cars with spark ignition
engines to det. the masses of deposits formed on intake
valves, combustion chambers and surface of the piston
top during a 60.000 km long run. The EtOH addn. resulted
in increasing the deposit mass.
Skład chemiczny benzyny przeznaczonej do
zasilania silników o zapłonie iskrowym sukcesywnie
ulega ewolucji ze względu na wymagania
dotyczące ochrony środowiska naturalnego
oraz rozwój konstrukcji silników. Wymagają
one paliwa spełniającego kryteria zawarte
w projekcie najnowszej Światowej Karty Paliw.
Z praktyki eksploatacyjnej wynika, że użytkowanie
benzyn, nawet najwyższej jakości,
zawsze prowadzi do powstawania osadów
w układzie dolotowym, układzie zasilania i komorach
spalania silnika. Mechanizm tworzenia
tych osadów nie jest do końca wyjaśniony,
gdyż na ich powstawanie wpływa rodzaj i skład
paliwa, parametry konstrukcyjne silnika oraz
warunki jego pracy. Przeprowadzono badania
eksploatacyjne silnika o zapłonie iskrowym zasilanego
benzyną węglowodorową i benzyną
węglowodorową z dodatkiem 5% obj. etanolu
w samochodach osobowych eksploatowanych
w okresie eksploatacji 60 tys. km, aby określić
tworzenie się osadów. Etanol ze względu na
swoje walory użytkowe (wysoka liczba oktanowa,
wzrost mocy silnika, efektywność energetyczna,
obniżona emisja szkodliwych składników
spalin) stanowi cenny składnik paliw do
zasilania silników o zapłonie iskrowym.
Według współczesnych prognoz w okresie najbliższych lat silniki
spalinowe będą nadal podstawowym źródłem napędu pojazdów
mechanicznych. Zarówno przemysł motoryzacyjny, jak i organy ustawodawcze
żądają ścisłej kontroli coraz większej liczby parametrów
1402 93/8(2014)
Dr inż. Aleksander MAZANEK w 2002 roku
ukończył studia na Wydziale Mechanicznym
Politechniki Krakowskiej w Krakowie. Obecnie
jest adiunktem w Instytucie Nafty i Gazu
- Państwowym Instytucie Badawczym - Kraków[...]
Effect of pyrolysis temperature on the chemical composition of biooils obtained from microalgae biomass Badanie wpływu temperatury pirolizy biomasy mikroalg na skład chemiczny biooleju popirolitycznego DOI:10.12916/przemchem.2014.2083
Algal biomass was pyrolyzed at 450 and 550°C to biooils,
H2O, water-sol. org. compds., gases, and biochar. The
increase in the pyrolysis temp. resulted in an increase
in the combustion heat and C content in the biooil. The
biooil quality was detd. by elemental anal., gel permeation
chromatog. and IR spectroscopy. The microalgae-derived
biooils were addnl. compared with a fossil oil and biooils
made by pyrolysis of lignocellulosic biomass.
Istotną rolę w procesie pozyskania źródła
energii jako napędu pojazdów samochodowych
i maszyn może odegrać biomasa mikroalg.
Zebrano informacje dotyczące możliwości
wykorzystania mikroalg do pozyskania energii
poprzez budzący duże zainteresowanie proces
pirolizy. W procesie pirolizy otrzymuje
się frakcję olejową (bioolej), wodę i produkty
wodorozpuszczalne oraz produkty gazowe
i stałe. Zamieszczono wyniki badań analitycznych
biooleju popirolitycznego otrzymanego
w temp. 450 i 550°C. Porównawczą ocenę
jakościową bioolejów przeprowadzono na
podstawie analizy elementarnej, analizy widm
FTIR oraz badania rozkładu mas cząsteczko-wych związków zawartych w biooleju. Ponadto
porównano otrzymane w badaniach własnych
produkty uzyskane z mikroalg z paliwem konwencjonalnym
oraz z bioolejem z biomasy
lignocelulozowej.
Postęp w stosowaniu biopaliw następuje w związku z realizacją
w wielu regionach świata programów zastępowania tradycyjnych
kopalnych nośników energii paliwami alternatywnymi, które
są pozyskiwane ze źródeł odnawialnych. Dyrektywa1) Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie promocji i stosowania biopaliw lub
innych paliw ze źródeł odnawialnych do celów transportowych zaleca
sukcesywny wzrost ich udziału. Polska, jako państwo członkowskie
Unii Europejskiej, jest zatem zobowiązana do realizacji celów polityki
wspólnotowej w zakresie zastępowania energii ze źródeł tradycyjnych,
wykorzystywanej w transporcie drogowym, energią ze źródeł odnawialnych.
Wykorzystanie energii ze źródeł odnawial[...]
Upłynnianie odpadowej materii organicznej do biooleju w wodzie w warunkach podkrytycznych DOI:10.15199/62.2017.9.19
Na obszarze całej Unii Europejskiej generowana jest ogromna
ilość odpadowej materii organicznej, głównie w postaci odpadów
technologicznych oraz komunalnych. Materia ta może z powodzeniem
zostać zagospodarowana m.in. w kierunku przetwarzania do cennych nośników energii. Szacuje się, że w Europie wytwarza się rocznie ok.
2600 mln t odpadów1), zatem opracowanie technologii pozwalających
na ich efektywną konwersję wydaje się zadaniem szczególnej wagi,
biorąc pod uwagę troskę o zrównoważoną gospodarkę surowcami
oraz z punktu widzenia dbałości o ochronę środowiska naturalnego.
Strukturę produkcji odpadów i kierunków ich zagospodarowania
w Polsce oraz krajach UE-28 (sumarycznie) przedstawiono na rys. 1.
Polska, będąca obecnie szóstym producentem żywności w UE1),
stanowi ogromny rynek produktów żywnościowych, który pociąga za
sobą również problem rokrocznej utylizacji ok. 180 mln t organicznych
odpadów poprodukcyjnych. W dobie mody na zdrowy styl życia
odnotowuje się w UE ciągły wzrost spożycia warzyw, owoców oraz
zbóż, w przypadku których odpady stanowią 20-60% masy2). Ponadto
ustawicznie wzrasta ilość odpadów komunalnych generowanych
w miastach. Szacuje się, że wykorzystanie różnego rodzaju biomasy
na cele energetyczne zaspokaja 10-14% globalnego zapotrzebowania
na energię3). Niestety, duża część biomasy jest utylizowana w sposób
mało efektywny, np. poprzez bezpośrednie spalanie. W skrajnych
przypadkach odpadową biomasę składuje się na wysypiskach.
Z drugiej strony, w skali światowej obserwuje się systematyczny
trend wzrostu zapotrzebowania na energię. Rosnącej konsumpcji
energii towarzyszy pogłębiające się zanieczyszczenie środowiska
naturalnego. Racjonalnym rozwiązaniem tego problemu może być
rozwój technologii konwersji odpadów do użytecznych produktów,
który umożliwi poprawę stanu środowiska naturalnego oraz przybliży
świat do realizacji założenia tzw. zero-waste approach, czyli
1914 96/9(2017)
Prof. dr hab. inż. Janusz JAKÓBIE[...]
Badanie ciekłych składników palnych stosowanych w materiałach wybuchowych opartych na azotanie amonu DOI:10.15199/62.2018.3.23
ANFO (ammonium nitrate fuel oil) jest materiałem wybuchowym
(MW) otrzymywanym poprzez zmieszanie m.in. azotanu(V) amonu
(utleniacz) ze składnikiem palnym w odpowiedniej proporcji masowej
(przeważnie 94:6). W związku ze stosowaniem saletry amonowej
(SA) o zwiększonej porowatości (AN-PP), materiał ten wykazuje
dużą porowatość oraz niską retencję1). Ponadto ANFO uważane są za
nieidealne MW, co wynika z ich modelu detonacji2-5).
Analiza możliwości stosowania różnych składników palnych
była przedmiotem badań6, 7). Sinditskii i współpr.6) stwierdzili,
że zawartość węgla drzewnego, 2,4,6-trinitrotoluenu, oleju
napędowego lub nadsiarczku żelaza(II) jako składnika palnego
w ANFO jest konieczna do zajścia przemiany wybuchowej8, 9).
Gunawan i Zhang7) zauważyli, że obecność pirytu w składzie ANFO
dodatkowo katalizuje reakcję rozkładu materiału wybuchowego.
Wpływ składnika palnego na właściwości detonacyjne ANFO
badali Deribas i współpr.10), Miyake i współpr.11), Zygmunt12)
oraz Maranda i współpr.13, 14). Składnikami palnymi były: pył
węglowy, cukier w formie proszku lub kryształów, pył aluminiowy,
2,4,6-trinitrotoluen oraz olej napędowy.
Andrzej Biessikirskia,*, Mariusz Wądrzyka, Rafał Janusa, Jolanta Biegańskaa, Grzegorz Jodłowskia,
Łukasz Kuterasińskib
458 97/3(2018)
Prof. dr hab. inż. Jolanta BIEGAŃSKA w roku
1981 ukończyła studia na Wydziale Technologii
i Inżynierii Chemicznej (obecnie Wydział
Chemiczny) Politechniki Śląskiej w Gliwicach.
W 1988 r. uzyskała stopień doktora nauk technicznych
na Wydziale Technologii Chemicznej
Politechniki Poznańskiej, a w 2008 r. stopień doktora
habilitowanego nauk technicznych w zakresie
inżynierii środowiska na Wydziale Inżynierii
Środowiska i Energetyki Politechniki Śląskiej.
W 2014 r. uzyskała tytuł profesora nauk technicznych.
Obecnie jest profesorem na Wydziale
Górnictwa i Geoinżynierii AGH w Krakowie.
Specjalność - materiały wybuchowe i towarzyszące
im odpady, technika strzelnicza w górnic[...]