W ostatnich latach intensywnej eksploatacji samochodowej zakłada się, że zużyte opony to aż 60-70% wszystkich odpadów przemysłu gumowego, a opony i tworzywa sztuczne stanowią 15-25% wszystkich odpadów generowanych przez człowieka1). Roczna produkcja opon na świecie to 1,5 mld szt.2). Przykładowo w 2011 r. kraje Unii Europejskiej wraz z Norwegią i Szwajcarią wyprodukowały w postaci odpadu 3,418 mln t zużytych opon. W Polsce było to 214 tys. t3). Opona po zużyciu staje się odpadem o kodzie 16 01 03 sklasyfikowanym wg Europejskiego Katalogu Odpadów. Większość z nich trafia do cementowni, gdzie są spalane jako paliwo alternatywne. Podstawowym składnikiem opon są mieszanki syntetycznych kauczuków, stanowiące 60-65% całkowitej masy opony, sadza aktywna stanowi 25-30% mas., a ewentualnie koloidalna krzemionka 5% mas.4). Naturalny lub syntetyczny kauczuk poddawany jest sieciowaniu za pomocą siarki w obecności przyspieszaczy i aktywatora wulkanizacji5). Jako aktywatora używa się kwasu stearynowego w obecności tlenku cynku. Kwas stearynowy kontroluje proces wulkanizacji i modyfikuje twardość, elastyczność, wytrzymałość na rozciąganie i ścieralność opony6). Złożona budowa opon sprawia, że ich utylizacja jest skomplikowana7). Zużyte opony nie ulegają degradacji w środowisku naturalnym i degradacji biotycznej, w związku z czym, jeśli nie zostaną odpowiednio przetworzone, mogą stanowić poważny problem środowiskowy8). Przy tak złożonej strukturze, podczas spalania opon nieunikniona jest emisja szkodliwych gazów9). W związku z tym poszukiwane są alternatywne metody utylizacji opon. Jedną z nich jest niskotemperaturowa piroliza, stanowiąca metodę termicznego rozkładu substancji z wyłączeniem czynników chemicznych niezbędnych do zgazowania (powie- Mateusz Krzak*, Janina Milewska-Duda, Grzegorz S. Jodłowski, Marta Wójcik, Wiesław A. Żmuda, Grzegorz Borówka 96/7(2017) 1551 Dr inż. Marta WÓJCIK ukończyła studia na Wydziale Inżynierii i Technol[...]