A com. amino acids-contg. biostimulator was applied on leaves of 2 common bean varieties in field exps. to study its effects on seed, mass and pod nos. The seeds were analyzed for protein, moisture and ash contents. Use of the biostimulator resulted in increasing the seed no. and mass as well as the protein content in the seeds. Dokonano oceny działania wybranych nawozów płynnych zaliczanych do grupy biostymulatorów zawierających aminokwasy. Przedstawiono wyniki badań efektywności nawożenia biostymulatorem Terra Sorb Complex fasoli zwykłej odmiany Aura i Toska. Dokonano porównania zawartości białka i popiołu w obu odmianach w zależności od formy i stężenia aplikowanego biostymulatora. Stwierdzono, że nawożenie Terra Sorb Complex korzystnie wpływa na plonowanie fasoli zwykłej i determinuje zawartość białka i popiołu w badanych odmianach fasoli. Optymalne warunki do wzrostu i rozwoju roślin zapewniają uzyskanie wysokiego plonu. W okresie wegetacji często występują niekorzystne warunki środowiskowe (zbyt niska lub wysoka temperatura powietrza, niedobór lub nadmiar opadów atmosferycznych), co powoduje utrudnienia w pobieraniu składników pokarmowych ze środowiska glebowego. Dostarczenie składników pokarmowych roślinie w warunkach dla niej stresowych przyczynia się do poprawy jej wzrostu i rozwoju, a w konsekwencji korzystnie wpływa na parametry plonotwórcze. Skutecznym sposobem na zwiększenie odporności roślin na czynniki stresowe jest zastosowanie nawozów dolistnych. W grupie tej znajdują się m.in. różnego rodzaju biostymulatory oparte na wyciągach z alg morskich1-3), związkach nitrofenolowych4, 5) lub wolnych aminokwasach6, 7). W ostatnim okresie coraz częściej można spotkać na rynku nawozy o działaniu biostymulującym zawierające aminokwasy. Aminokwasy są elementem składowym białek, a ich biosynteza wymaga dużych nakładów energetycznych. Dostarczenie roślinom aminokwasów, szczególnie w momentach krytycznych (po wystąpieniu [...]

Biofilm to najbardziej rozpowszechniony typ występowania mikroorganizmów w naturze. Nasze postrzeganie mikroorganizmów opiera się̨ na wyobrażeniu, jakie pozostawiają̨ nam warunki laboratoryjne, a mianowicie mikroorganizmy jako jednokomórkowe formy życia [1, 2]. Postrzeganie to oparte jest często na obserwacji kolonii czystych kultur. Jednakże, większość́ mikroorganizmów w środowisku naturalnym wiąże się z podłożem, tworząc struktury biofilmu, w przeciwieństwie do utrzymujących się, jako wolno pływające. Biofilm jest spoiwem mikroorganizmów, przyklejających się do powierzchni i przyłączonych do egzopolimerów macierzy. W ostatnich latach znacznie wzrosło zainteresowanie tymi strukturami, szczególnie w kontekście ich wykorzystania w medycynie. Udowodniono, że 65% wszystkich ludzkich infekcji powodowanych przez drobnoustroje ma związek z tworzeniem przez nie biofilmu. Badania nad mikroorganizmami bardzo często obejmują̨ procedury oparte na autonomicznych komórkach w zawiesinie lub na jednostkach tworzących kolonie. Fakt ten niesie ze sobą̨ daleko idące konsekwencje, ponieważ̇ takie formy wzrostu rzadko występują̨ w naturalnych warunkach, a ich właściwości i cechy fenotypowe drastycznie odbiegają̨ od cech, które reprezentuje powszechnie występujący biofilm. Przykładami takich cech mogą̨ być́: podwyższona odporność́ na środki antybakteryjne i przeciwgrzybiczne, a także rozbieżności mechanizmów obronnych przed układem immunologicznym gospodarza [3, 4]. Przykładem warstw antybakteryjnych i przeciwgrzybiczych mogą być np. cienkie warstwy metaliczne [5, 6]. Różne gatunki Candida posiadają̨ zdolność do produkcji biofilmu, który wykazuje wzmożoną odporność́ na mechanizmy obronne nosiciela i leki przeciwgrzybiczne stosowane w leczeniu kandydozy. Kandydoza, ze względu na jej powszechność́, zachorowalność́, śmiertelne skutki oraz koszty leczenia jest poważnym pro[...]

  Drewno jest naturalnym materiałem kompozytowym o osnowie polimerowej. Podstawowe związki wielkocząsteczkowe w drewnie to celuloza (38-50%), lignina (15-25%) i hemicelulozy (23-32%), które mogą mieć charakter jednorodny lub niejednorodny. W drewnie zawarte są również inne substancje, tj. węglowodany (w tym skrobia), białka, garbniki, tłuszcze oraz terpeny, związane z drewnem w sposób niestrukturalny. W związku z tym, podstawowymi pierwiastkami wchodzącymi w skład drewna są: węgiel (49,5%), tlen (43,8%), wodór (6,0%) i azot (0,2%)1, 2). Związkiem, który w drewnie odgrywa szczególną rolę jest celuloza. Stanowi ona objętościowo największą jego część. W sensie chemicznym jest ona polisacharydem zbudowanym z jednostek anhydroglukozowych powiązanych ze sobą wiązaniami β-1,4-glikozydowymi. Monomerem celulozy, podobnie jak w przypadku skrobi i glikogenu, jest glukoza, ale jednostką powtarzalną anhydrocelobioza. Średni stopień polimeryzacji celulozy w drewnie wynosi 9-10·103. Celuloza naturalna stanowi podstawowy składnik ściany komórkowej (pierwotnej i wtórnej) roślin, gdzie występuje tylko i wyłącznie w formie liniowej, nie wykształcając odgałęzień. Jedną z podstawowych właściwości celulozy jest tendencja do tworzenia intra- i intermolekularnych wiązań wodorowych. Dzięki temu poszczególne makrołańcuchy celulozowe tworzą wiązki, które agregują, tworząc mikrofibryle zawierające fragmenty krystaliczne i amorficzne. Mikrofibryle z kolei agregują w fibryle, z których składają się właściwe włókna celulozowe. Konsekwencją budowy fibrylarnej oraz silnych wiązań wodorowych jest nierozpuszczalność celulozy w większości popularnych rozpuszczalników oraz wysoka odporność mechaniczna materiałów celulozowych, w tym drewna. Oddziaływanie rozpuszczalników (głównie polarnych) na celulozę powoduje pęcznienie materiału, co umożliwia wniknięcie czynnika modyfikującego do wnętrza drewna3, 4). W odróżnieniu od regularnej struktury celulozy, która[...]